Zdrada Stalina: Ukrywana historia w ZSRR

22 czerwca 1941 r. zmienił bieg II wojny światowej. Wojska Wehrmachtu, szukające przestrzeni życiowej dla Trzeciej Rzeszy na Wschodzie, wcieliły w życie zatwierdzoną wcześniej przez Hitlera operację „Barbarossa” i uderzyły na Związek Radziecki. Rosjanie spodziewali się, że prędzej czy później może dojść do ataku, ale nie byli na niego przygotowani.

Sami planowali prewencyjne uderzenie na Trzecią Rzeszę, stąd nacisk w swoich planach operacyjnych kładli na siły, które mogłyby dokonać tej ofensywy. Na przygotowanie obrony zabrakło czasu. „Jeśli nie zostanę generałem, popełnię samobójstwo” – dlatego atak Wehrmachtu sparaliżował sowieckie wojska i ich system dowodzenia. Żołnierze Hitlera, przekonani, że Blitzkrieg załatwi sprawę, zaskakująco szybko wdzierali się na terytorium Związku Radzieckiego.

Łokocie – miasto azylu

Kiedy w głębi imperium sowieckie oddziały próbowały powstrzymać Niemców, mieszkańcy Łokocia powitali ich z otwartymi ramionami. Mało tego – wyszli do nich z kontrowersyjną propozycją. Azyl wygnanych Łokoć – niewielka miejscowość położona w 1941 r. w obwodzie orłowskim (obecnie w obwodzie bryańskim przy granicy z Białorusią) – była jednym z wielu miast w Związku Radzieckim. Wyróżniał ją jednak jeden szczegół – pełniła ona funkcję swoistego rezerwatu zesłańców.

Niezwykła propozycja

W latach 30. XX w. władze sowieckie wysyłały tam „kontrrewolucjonistów” – byłych zesłańców wypuszczanych z łagrów. Żołnierze Hitlera, przekonani, że Blitzkrieg (z niem. błyskawiczna wojna) załatwi sprawę, zaskakująco szybko wdzierali się na terytorium Związku Radzieckiego. Po początkowych sukcesach napotkali jednak trwałszy opór – ale nie wszędzie.

• Wehrmacht w Łokociu
• Republika Łokocka
• Koniec marzeń

Tajny architekt III Rzeszy

„Był awanturnikiem politycznym, wygłaszał do swych ludzi mowy propagandowe o wielkiej, faszystowskiej Rosji, której chciał być przywódcą-fuehrerem. (…) Pojęcie własności było mu obce, żadnego narodu nie nienawidził tak, jak Polaków, których wspominał jedynie obelżywymi słowami” – tak wspominał go gen. Erich von dem Bach-Zalewski.

Nic nie wskazuje, by wyrzekł się komunizmu

W sierpniu 1944 r. „ronowcy” wzięli udział w walkach powstania warszawskiego, odpowiadając za krwawe tłumienie oporu i pacyfikację powstańców oraz ludności cywilnej. Po tym pułk przeniesiono do Puszczy Kampinowskiej, a ostatecznie na poligon wojskowy w Muensingen w Wirtembergii, gdzie został rozformowany.